تا نـشـانـدنـد سـر سـفـرۀ احـسان، ما را           راه دادند در این روضۀ رضوان، ما را

یعنى از سمت سمـاوات، بشارت دادند!           رمضـان مى دهـد آرامـش قـرآن، ما را

كیست هر آینه در عرش، پر از آوازست؟           نیمه شب خوانده به دل، سورۀ انسان، ما را!

فرصت عاشقى از جانب حق صادر شد!           محو عشق است نماز شب جانان، ما را

بـاز از مـأذنـه، گـلـبـانـگ وفـا مـى آیـد           آه، بخشیده مگر حضرت سبحان، ما را!

با نسیم سحر و عـطر ابوحـمـزه و اشك           ابـر دل بُـرده در انـدیـشۀ بـاران، ما را

چشم دل وقـت سحر منتظر دلدار است!           كـاش پـایـان برسد روزۀ هجـران ما را